Белы матыль,
мяккі і лёгкі,
звонку – сцюдзёны,
пяшчотны – ўнутры,
загадкавы з твару,
грацыёзнага стану;
белы матыль
над горадам шэрым
ляціць, захапленнем
не абмежаваны,
шчаслівы, цнатлівы,
напоўнены верай,
бялюткія вочы
ў блакіце нябёсаў,
нібы нараджэнне
усмешкі дзіцячай,
якая ў імгненні
занатавана
інтымным, асэнсаваным,
натхнёным палётам
ад нараджэння да скону
ў пяшчотных далонях
вечнага жыцця…
Ляцяць па-над горадам
мільёны матылёў…
2009
|
|
